zondag 9 januari 2011

Nazi's en de Indische connectie. Van wie? Van wie denk je?

Waarom lees ik al sinds mijn veertiende alles over de Tweede Wereld Oorlog in Europa en over de Holocaust en niets over de strijd in The Pacific?

Mijn Opa is door de marine uitgezonden naar Indonesiƫ en zijn gezin volgde hem. Dat was zijn vrouw, zijn zoontje en dochter (mijn moeder), een ander zoontje is daar geboren. Toen mijn moeder in Nederland terug kwam, uit Indonesiƫ en het Jappenkamp, was zij 11 en moest zij naar school met kinderen van zes. Ze heeft nooit goed leren schrijven, iets wat haar zelfvertrouwen geen goed heeft gedaan.

Ik heb van jongs af aan haar verdriet aangevoeld met als gevolg dat ik (mij) altijd beter voordeed dan hoe het ging, met school bijvoorbeeld. Als ik een tentamen had en ze vroeg hoe het gegaan was zei ik “prima, ik denk een acht of zo”, en dan haalde ik met moeite een zes.

Nu is het zo dat mijn vader haar en ons (twee oudere broers) verliet voor een ander toen ik een jaar of drie, vier was. Ik heb hem pas ontmoet toen ik negentien was.
Thuis spraken we nooit over hem; ook nooit kwaad dus. Meer om mijn ‘tweede’ vader te ontzien. Het vreemde is dat hij voor Feyenoord was (ik ben in Amsterdam geboren), wat nu gekker lijkt natuurlijk dan eind jaren zestig.

En, dat hoorde ik ook pas na zes jaar ‘Tweede Wereld Oorlog in Europa studeren’, nu is het zo dat mijn vader's vader, net als diens vader voor hem, en diens vader en zo een tijd terug, een Duitse vrouw had. Ze kwamen uit een familie van landarbeiders die in Duitsland gingen werken, trouwden en in Nederland kinderen kregen, of wanneer de kinderen in Duitsland werden geboren ze naar Nederland terugkeerden en altijd de Nederlandse nationaliteit de hunne mochten noemen.

Volgens de geldende normen in Nederland ben ik een allochtoon want mijn vader, met de Nederlandse nationaliteit, is in Duitsland geboren. Hij woonde met zijn Duitse moeder, zijn vader was inmiddels overleden, in mei 1940 in Rotterdam…

Goed, mijn vader was er dus niet, mijn hele jeugd, geen kaartje, geen zakgeld, geen liefde. En wij hadden Wim Kan. Waren we zo Vara, zo socialistisch? Nee, Wim Kan was (Birma lijn, lees zijn dagboeken!) een van de onzen.

http://www.youtube.com/watch?v=Q2Qu3O4EsVU

Ik luisterde als veertien jarige naar alle oude oudejaar conferences wat mij bij mijn geschiedenislessen op de Havo een niet meer in te halen voorsprong op mijn medescholieren gaf. Interesse in het verleden. Maar wel naar mijn ‘foute’ genen…

2 opmerkingen: